EHBO blog: Mijn buurman en ik
Mijn buurman en ik hebben al de nodige angstige avonturen meegemaakt samen. Dan heb ik het niet over het reizen naar oorlogsgebieden, zwemmen in diepe oceanen of ontmoetingen in de jungle met gevaarlijke dieren wiens territoriale grenzen je onbewust hebt overschreden. Nee, niets van dit alles. Het is allemaal begonnen met platte aardbeien in een klein dorpje op de Veluwe.
Ruim 15 jaar geleden heb ik mijn EHBO-diploma gehaald bij Vereniging voor EHBO de Samaritaan in Ede. Een leerzame cursus in een prettige sfeer en sindsdien volg ik daar trouw de herhalingslessen en ben zelfs toegetreden tot het bestuur. Ik was er niet echt op voorbereid, maar het is in mijn bloed gaan zitten. Mijn familie gaf eigenlijk de aanleiding om de cursus te volgen; ze worden er niet jonger en fitter op en ik had behoefte aan handvatten om in het geval van nood een positief verschil te kunnen maken. Ik moet het afkloppen, maar tot op heden blijft het binnen mijn familie en collega’s redelijk behapbaar. ‘Gelukkig’ is daar dan nog mijn 83-jarige buurman.
Het eerste avontuur begon met het feit dat hij takken af stond te knippen van een boom op de erfgrens, afgebakend door een muurtje. Dat begreep ik pas toen hij nogal verward aan kwam lopen met een paar schaafplekken op zijn hoofd en arm. Onsamenhangend mompelde hij wat over aardbeien. Na doorvragen kwam de aap uit de mouw en was hij in afwezigheid van zijn vrouw aan het snoeien gegaan, over het muurtje gekukeld en geland op mijn aardbeienplanten. Ik zal niet de boeken ingaan als EHBO’er van de week, maand of het jaar, maar met een beetje aandacht en verzorging kom je een heel eind.
De tweede keer dat ik in actie moest komen was toen hij met zijn auto de (droogstaande) sloot aan de overkant van de straat in reed. Toevallig zag ik hem manoeuvreren, maar hij wist uit eigen macht de auto te verlaten en naar zijn huis te lopen. Vanaf een klein afstandje zag ik al dat zijn hoofd enorm bloedde, dus verbandkoffer snel gepakt en een sprintje gezet naar zijn huis. Daar aangekomen was huishond Boris al aan de grote schoonmaak begonnen met het bloed. De wond was te groot, bloedde te heftig – mede vanwege bloedverdunners – om het zelf op te kunnen lossen met alleen verband. Via 112 de professionele hulpverlening ingeschakeld en de situatie uitgelegd. Gelukkig kwamen ze gauw en is hij meegenomen met de ambulance, een nacht ter observatie gehouden in het ziekenhuis en de volgende morgen met 27 hechtingen naar huis gebracht.
Als mijn buurman in een hark stapt, wanneer de aangelijnde hond iets te enthousiast afrent op een haas, dan weet hij mij gelukkig te vinden. De EHBO’er van het jaar ga ik niet worden, maar in de ogen van mijn buurman toch wel een beetje. Met de aardbeien is het niet goed gekomen, helaas blijk ik geen groene vingers te hebben. Dat dan weer niet.
Diana Kervel
Bron: EERSTE HULP van Nationale Bond EHBO, maart 2018